صادق عزیزی – اوخان

روزی که به نام روابط عمومی‌ها ثبت شده، برای من فقط یک مناسبت در تقویم نیست؛ یادآور تمام لحظه‌هایی‌ست که صدای یک سازمان بودم، بدون آن‌که صدایم شنیده شود.

ما، فرزندان ارتباطیم؛ در میان آمار و اخبار، میان حرف‌ها و بحران‌ها، میان سکوت و غوغا. کارمان شنیدن است، پیش از آن‌که پاسخی داده شود. نوشتن است، پیش از آن‌که خواسته‌ای گفته شود. و ساختن پلی از فهم و اعتماد، میان مردم و مسئولان.

روابط عمومی بودن، یعنی گاه دیده نشوی، اما دیده‌بان باشی. یعنی بدانی هر کلمه‌ای که می‌نویسی، می‌تواند سرنوشت یک تصمیم، یک تصویر یا یک اعتماد را رقم بزند.

من، مدیر روابط عمومی‌ام. اما پیش از آن، یک راوی‌ام. راوی تلاش‌ها، کاستی‌ها، دستاوردها و گاه دردها. تلاش می‌کنم با کلمات، فاصله‌ها را کمتر، سوءتفاهم‌ها را روشن و دیوارها را شفاف‌تر کنم.

برای ما، هر روز «روز ارتباطات» است؛ روزی برای گفت‌وگو، برای شنیدن، برای صادق بودن.
و من ایمان دارم:
تا وقتی دل‌ها با مردم باشد، کلمات هم راه خود را پیدا می‌کنند…